Separatiestoornis.

Een separatiestoornis of verlatingsangst komt bij nagenoeg elke mens voor in zijn eerste levensjaren.

Wanneer een kind voor het eerst in een situatie komt waarbij het gedurende langere tijd gescheiden wordt van zijn ouders, zien we de eerste symptomen.

Dit gebeurt bij baby’s die in hun eigen kamer moeten slapen, kleuters die naar school gaan of jonge kinderen die op kamp gaan met de jeugdbeweging.

Gelukkig zijn deze vormen van verlatingsangst een natuurlijke reactie op een nieuwe situatie en lossen ze in bijna alle gevallen zichzelf op.

Wanneer verlatingsangst echter optreedt bij volwassenen is een oplossing niet zo eenvoudig gevonden.

Verlatingsangst is de schrik om achtergelaten te worden door één of meerdere individuen. Vaak situeert verlatingsangst zich binnen een relatie en staat dan recht tegenover bindingsangst.

Waar mensen met bindingsangst schrik hebben om een engagement aan te gaan, hebben mensen met verlatingsangst gedurig schrik dat de ander niet bij hen zal blijven binnen die relatie.

Uitingen van verlatingsangst.

Verlatingsangst laat zich kenmerken door de gedragingen van de persoon binnen de context waarin de verlatingsangst optreedt.

Vaak zien we twee volledig verschillende reacties. Een eerste reactie is het vastklampen aan de persoon door wie men verlaten denkt te worden. Dit kan door de ander als zeer verstikkend ervaren worden.

In het tweede geval gaat men de persoon waardoor men denkt verlaten te worden juist van zich afduwen.

Men gaat als het ware anticiperen op het feit verlaten te zijn nog voor dit gebeurd is.

In beide gevallen is de kans zeer groot dat men ook effectief verlaten wordt wat de verlatingsangst niet enkel in stand houdt, maar zelfs gaat versterken.

Een separatiestoornis of verlatingsangst kadert zich vaak binnen een persoonlijkheidsstoornis zoals bijvoorbeeld borderline waarbij
dit nagenoeg altijd voorkomt.

Eerst en vooral is het belangrijk om te weten of de separatiestoornis op zichzelf staat of deel uitmaakt van een persoonlijkheidsstoornis.

Indien het eerste het geval is, moet onderzocht worden waar ze vandaan komt. Mensen met een separatiestoornis hebben deze vaak ontwikkeld tijdens een traumatische gebeurtenis die deels onverwerkt is gebleven.

Maar ook een reeks slechte ervaringen op dit vlak, kunnen de separatiestoornis als gevolg hebben.